Dit is de tweede etappe van de Streek-GR Limburgse Mijnen, een gloednieuwe Streek-GR die – zoals de naam duidelijk aangeeft – het Limburgse mijnverleden aandoet. Het verslag van de eerste etappe kan je hier vinden.

Ik pik de draad weer op na een kleine maand, en start ook vol goede moed aan de beklimming van de terril van Zolder. Het brede kiezelpad loopt gestaag omhoog, en op de vroege morgen kom maar ik een paar mensen tegen. Het is nog redelijk fris, maar de klim laat me toch al goed zweten. Eerst ga ik de kleine top van de terril op, waar ik de terril van Zwartberg al kan zien liggen. Na eventjes op adem te komen ga ik verder naar de tien meter hogergelegen andere top van de terril. Ook hier kijk ik even rond en probeer ik met m’n LoRa Meshtatic radio te kijken of ik een paar andere Meshtastic radio’s kan ontdekken. Tot m’n grote verrassing ontvang ik berichten vanuit Eindhoven, toch een goede 40 kilometer verder (hemelsbreed). Over Meshtastic maak ik misschien ooit nog eens andere blogpost, maar het komt er op neer dat ik met behulp van een klein draagbaar toestelletje berichten kan versturen naar andere vergelijkbare toestellen, over – blijkbaar – een redelijk grote afstand, zonder gebruik van andere bestaande infrastructuur. Ik heb dat toestel quasi altijd mee, maar het is op dit moment vooral leuk en niet meteen nuttig.

Na de klim komt uiteraard de afdaling. Die gaat veel vlotter, en in een mum van tijd sta ik terug beneden, waar ik ben begonnen. Vanaf nu gaat de tocht weer verder naar het oosten, via Houthalen naar Genk. De eerste kilometer gaat door het natuurgebied Galgenberg. Niets spectaculairs, maar toch fijner dan langs de weg te wandelen. Bij het verlaten van het natuurgebied lopen we toch nog even langs een weg, maar op deze zondagmorgen is het nog redelijk rustig. Tussen een paar huizen duiken we het volgende bos in, dit keer voor een langere tijd. Ietsje voor mij loopt een vrouw te paard ook dezelfde richting uit, en na een tijdje sta ik op het punt om haar in te halen. Ik probeer duidelijk te maken dat ik haar wil inhalen, maar het was niet duidelijk genoeg. Het paard heeft me uiteindelijk toch in de gaten, en wordt een beetje ongedurig. Gelukkig is er niets aan de hand, en nadat de vrouw haar paard weer helemaal rustig heeft legt ze me uit dat ik gerust luider mag laten weten dat ik er ben. Met die nuttige informatie ga ik daarna rustig verder en laat ze achter mij. Mijn route maakt een paar bochten en blijft in het bos, al is de markering niet altijd even duidelijk. Een paar minuten later zie ik de vrouw en haar paard weer voorbijkomen, en zodra ik ze weer ga inhalen laat ik met een luide “hallo” weten dat ik er ben. Dit keer hoort ze me wel, en ter hoogte van een kruispunt gaan zij naar rechts en ik naar links, verder naar Houthalen.

Het volgende stuk is niet heel spannend, via een brede landbouwweg kruis ik het fietspad van Pelt naar Zonhoven dat tegenwoordig deel uitmaakt van de fietssnelwegen. Ik herken niet exact waar ik ben, maar weet wel dat ik hier wel eens voorbij ben gekomen. Na een kort stukje door een woonwijk duiken we weer een bos in, eerst via een smal bospad, maar na een kleine opening gaat het verder op een breder pad. Enkele minuten laten kom ik aan in Houthalen, waar we via een afkorting door een bos toch nog eventjes een woonwijk moeten doorkruisen. Niet alleen de woonwijk, maar ook één van de grote verkeersaders van Limburg moet overgestoken worden: de N74, de Noord-Zuid-verbinding van Lommel naar Hasselt. Gelukkig zijn er verkeerslichten. Ook dit punt herken ik heel goed, maar ook dit punt is de eerste keer dat ik het op deze manier zie. De Streek-GR leidt me verder via de woonwijk naar de Mangelbeekvallei. Via smalle bospaadjes en een paar heel modderige plaatsen kruis ik de Europalaan en kom ik in de buurt van het Schietveld, het militair domein van Houthalen-Helchteren. Dit is blijkbaar nog een actief terrein, althans als ik de borden mag geloven. Ik sluit hier aan op een oude bekende: de GR-564, oftewel de Loonse Route. Deze heb ik in de eerste helft van 2023 gewandeld (weliswaar tot in Fumal, het stukje naar Huy moet ik ooit nog eens doen.

Omdat ik dit stuk al eens gewandeld heb, kon ik ook redelijk goed inschatten hoe lang het nog zou duren voor ik aan een bank zou komen waar ik even pauze kon nemen. De Streek-GR en de GR 564 lopen nu namelijk voor een heel groot deel samen. Na een goed halfuur kom ik aan bij het bankje wat ik voor ogen had. We zijn inmiddels vlakbij Kelchterhoef. De korte pauze was voldoende om iets te eten, te drinken en bij te lezen in de wandelgids van de Streek-GR. Even later ga ik weer verder, en kom ik bij de wandelboom die ik nu wel al een paar keer heb gezien: de eerste keer voor de Langeafstandswandeling De Wijers, daarna de GR 564 en nu dus via deze Streek-GR. Ik was me inmiddels ook mentaal aan het voorbereiden op een nogal nat en modderig stuk, namelijk langs de Laambeek. Het is nat en moerassig landschap, en met de regen van de afgelopen maanden was het niet heel aangenaam om door de modder te ploeteren. Ik steek snel de weg naar Zwartberg over en bereid me voor op het eerste stuk: de oversteek naar de Tenhaagdoornheide.

De Tenhaagdoornheide is een heidegebied tussen Zonhoven, Genk en Houthalen, en is een typisch heidegebied. Veel zand, laag struikgewas en hier en daar een klein bosje bomen. Het pad dat de oversteek van het natte Kelchterhoef naar de zandgronden van de heide brengt was in het verleden altijd heel nat en uitdagend. In de afgelopen tijd heeft men blijkbaar een verhoogd plankenpad neergelegd hier, waardoor het sneller wandelt én je vooral droge voeten overhoudt. Een zeer mooie investering dus.
Zandgronden zijn tof, want ze zijn over het algemeen redelijk recht-toe-recht-aan en zonder al te veel boomstronken waar je moet voor opletten. Maar mul zand is ook niet heel leuk, want het is zwaarder om door te wandelen. Het eerste deel van de heide hoor je in de verte nog het golfterrein van de Limburgse Golf & Country Club, maar na een tijdje is het enige wat je nog hoort het voorbijzoeven van de auto’s op de E314, die de Tenhaagdoornheide scheidt van de andere bekende heide in de streek: de Teut. Het is niet storend, maar helemaal stil is het hier dus nooit.

Ik kruis de Donderslagseweg en ga verder richting het oosten. Ik neem afscheid van de GR 564, deze gaat niet meer tot Hengelhoef, maar gaat bij via de Donderslagseweg naar het zuiden. Ik paseer juist een paar woonwagens op het terrein van Hengelhoef voor ik via een gerooid bos de weg moet zien te vinden naar Genk. Een gerooid bos is nooit leuk, maar dit is nog eens moeilijker omdat de markering heel onduidelijk is. Ik moet vaak Komoot erbij nemen ter bevestiging. Via een poort kom ik uiteindelijk toch weer op de route terecht, en langs een beekje wandelend kom ik uiteindelijk uit bij de visvijvers van Genk. Al snel kom ik in de buitenwijken van Genk uit, en na een paar volkstuinen kom ik uit bij LABIOMISTA. Eventjes verder heb ik afgesproken om opgepikt te worden.

De etappe is aangenaam om te doen, zonder al te veel stukken langs drukke wegen. Toch zijn er hier en daar nog stukken – met name bij de Mangelbeekvallei – die heel nieuw zijn, en waar de markeringen toch iets beter mogen. De Tenhaagdoornheide blijft een heel mooi gebied om door te wandelen, al denk ik dat ik de volgende keer toch eens een andere route ga volgen, want nu ken ik dit stuk wel.