De Streek-GR Haspengouw is een mooi rondje van ongeveer 130 kilometer, dat perfect op te delen is in verschillende etappes. Hieronder volgt een kort relaas van de verschillende etappes.
Waarom koos ik voor de Streek-GR Haspengouw? Ik was al een tijdje op zoek naar een langere wandelroute. Wel wilde ik het in etappes doen, gewoon een dagje wandelen, en dan weer een tijdje niets. Het gevolg daarvan is dat je aan natuurlijk naar het beginpunt moet zien te komen, en ‘s avonds ook weer van het eindpunt moet kunnen opgepikt worden. De afstand tot het begin en eindpunt moest dus niet al te ver zijn. Gelukkig komt deze Streek-GR in Alken voorbij, met als gevolg dat ik makkelijk kon inpikken daar.
Alken – Sint-Truiden (32 kilometer)
Alken is dus het punt waar ik op inpik. En dan komt de route zelfs nog door de Mombeekvallei. Ik woon in Sint-Lambrechts-Herk dus dat ligt dichtbij. Op een mooie zaterdag – toevallig de 11e juli – vertrok ik, rond een uur of 9. Mijn doel voor deze dag, Sint-Truiden, ligt ongeveer 25 kilometer verder. Ik rekende erop om rond half vijf, vijf uur te stoppen.
Na de eerste 3 kilometer hebben afgelegd, kom ik in de buurt waar ik op de Streek-GR zou moeten aansluiten. Helaas miste ik de route, en maakte ik een omweg. Niet vervelend, maar niet de start die ik had verwacht. Vlak voor de brouwerij van Alken-Maes kom ik toch de tekens gelukkig weer tegen, en begin ik echt met de Streek-GR. Vlot wandel ik Alken uit en al snel zit ik tussen de velden boomgaarden. Na enkele kilometers kom ik uit op een deel van het Limburgse fietsknooppuntennetwerk. Het is nog redelijk vroeg, dus het aantal fietsers dat ik tegenkomen is redelijk beperkt. Ik kruis de expresweg tussen Hasselt en Sint-Truiden ter hoogte van Kortenbos. De route stuurt me helaas een stukje langs de drukke Sint-Truidersteenweg, maar na een paar minuten mag ik er weer van af. In de verte zie ik de bossen van het domein Nieuwenhoven al liggen.
Het bos van Nieuwenhoven kende ik al, er ligt daar onder andere een leuke Geocache ronde, en enkele jaren geleden ben ik er tijdens een pelgrimstocht van IJD Hasselt nog doorheen gewandeld. Na een uur door het bos gewandeld te hebben – de route stuurt je zowat naar elke hoek – gaat het weer verder richting Sint Truiden. Inmiddels is het al voorbij twaalf uur en het begint het kwik al tegen de 30 graden te tikken. Ik loop verder door boomgaarden, mis een markering net voorbij een paar tennisvelden en moet dus een paar kilometer over asfalt lopen. Uiteindelijk kom ik aan bij het Speelhof, een openbaar domein in het noorden van Sint-Truiden. Hier pauzeer ik even, eet m’n lunch en kom even op adem. Ook neem ik de beslissing om verder te wandelen dan Sint-Truiden, het is immers nog maar iets voorbij 2 uur.
Sint-Truiden zelf was verre van interessant, en ik was dan ook blij dat ik ook weer snel tussen de boomgaarden zat. De hitte begon echter wel z’n tol te eisen, en ik had ook de afstand iets onderschat. Ik zat inmiddels aan 25 kilometer, maar ‘t was nog net voorbij drie uur. Een pauze tussen de boomgaarden gaf me de mogelijkheid het eindpunt te bepalen. Kerkom lag ongeveer 6 kilometer verder en leek me een goed punt. Wat ik echter niet had bekeken was het terrein: het is duidelijk niet het vlakke terrein zoals het voor Sint-Truiden was. Na Bevingen wandel ik vlak langs het vliegveld van Sint-Truiden/Brustem, en komt uiteindelijk ook Kerkom in het vizier. Hier staat m’n vriendin me al op te wachten, en stap ik uitgeput in. De teller staat stil op 32 kilometer. Meer dan genoeg voor een eerste etappe.
Sint Truiden – Mechelen-Bovelingen (16 kilometer)
De volgende etappe start waar de vorige eindigde: Kerkom. Kerkom is een klein dorpje, waar op een rustige zondagmiddag weinig te beleven valt. Ik wandel dan al vrij snel het dorpje uit en al snel stijgt het pad naar het Haspengouws plateau. Onderweg loop ik langs de bivakzone die uitkijkt op het dal. De GR loopt verder door een holle weg en na een tijdje kom ik tussen de bomen uit en bevind ik me tussen de velden. Ik wandel verder en beland al snel tussen de boomgaarden. Ik kom onderweg weinig mensen tegen, wat me hier ook niet verbaast. Er is weinig tot niets anders te doen hier, maar ‘t is wel mooi. Glooiende heuvels, hier en daar bossen, wat velden. Vlak voordat ik Mielen-boven-Aalst, loop ik nog eens via een mooie holle weg naar boven. Meteen daarna stuurt de GR me helaas een kilometer langs een weg waar ze met 70 km/u voorbij komen gereden. In Mielen-bij-Aalst gaat de GR ook praktisch door elke straat, maar gelukkig zijn dat er ook niet al te veel. En ook hier ben ik ook weer snel tussen de velden. De route draait iets meer richting het noorden, richting Gelinden. Gelinden zelf is ook niet al te groot, maar het dorp sluit mooi aan op een natuurgebied. Dat dat natuurgebied voor een groot deel uit een flinke heuvelrug bestond, had ik helaas niet gezien. Na een korte maar pittige klim, kom ik bovenaan aan. Tussen de velden en holle wegen daal ik weer af, naar ‘t laatste natuurgebied van de dag: Egoven. De route loopt voor nog een uur verder langs de Herk, voordat ik uitkom in Mechelen-Bovelingen.
Mechelen-Bovelingen – Opheers (12 kilometer)
Dit deel van de Streek-GR is een van de weinig momenten dat je eigenlijk een rondje kunt maken, dus dat is wat ik ook had gedaan. Ik parkeer de auto bij de kerk van Mechelen-Bovelingen en ga in de richting van de GR. Na een paar minuten zit ik op het juiste pad en ga ik richting het zuiden. Net buiten Mechelen-Bovelingen wandel ik via de Rode dreef het Hornebos binnen. De dreef is mooi en breed en sluit heel mooi aan op het tweede deel van het Hornebos. In de verte verschijnen er donkere wolken. De GR loopt nu voor een goede 5 kilometer door dit bos heen, en laat ook alle hoeken zien. Het is een heel rustig bos en ik kom dan ook weinig mensen tegen. Na een goed uur wandel ik het bos uit en wandel ik zowaar Wallonië binnen. De volgende kilometers steek ik enkele keren de taalgrens over, om via Oleye weer terug naar Vlaanderen te wandelen. Ondertussen hoor ik in de verte donder rollen, en bekijk ik de kaart nog eens. Ik heb nu enkele keuzes: ik wandel verder volgens de route, of probeer een afkorting te nemen. Ik neem de beslissing om de route te blijven volgen. Na een halfuur kom ik aan in Opheers. Ik ben blij dat ik de keuze heb gemaakt om de route te volgen, want ik kan schuilen onder een grote boom aan een kapel en los van een paar spatjes water blijf ik droog. Hier verlaat ik ook de GR en wandel ik terug richting Mechelen-Bovelingen. Helaas is hier geen gemarkeerde wandelroute, maar de wegen zijn redelijk rustig. Het blijft gelukkig droog en na drie kwartier kom ik weer aan bij de auto.
Opheers – Tongeren (27 kilometer)
Deze etappe is er eentje waar ik de hele dag voor genomen heb. Ik start bij de kapel waar ik heb kunnen schuilen tijdens de vorige etappe. Het is een mooie dag en het weer zit goed mee. Ik wandel vlot via een holle weg naar het noorden, waar ik al snel uitkom in Heers. Via Heers loop ik via een andere reeks holle wegen richting Oreye. Blijkbaar is dit ook de dag dat een van de weinige evenementen van dit jaar kon doorgaan, namelijk de Rally van Wallonië. Dat deze voor een paar kilometer door Vlaanderen rijdt is niet alleen ironisch, maar ook redelijk vervelend, want ze rijdt een stukje over de route die ik moet volgen. Omwille van de veiligheid stuurt men mij naar de steenweg, die ik helaas voor een paar kilometer moet volgen. Na een kwartier kom ik de GR weer tegen, en kan ik snel weer de velden in. Ik wandel via Horpmaal naar Vechmaal, waar ik langs de Waterkuilen loop om via een holle weg weer tussen de velden uit te komen. Vlakbij het kasteel van Widooie neem ik een pauze en kom ik weer op adem voor de tweede helft van die dag. De temperatuur is inmiddels weer goed aan het stijgen en door het glooiende landschap beland ik op de Beukenberg. Dit is bekend terrein, want hier ligt een mooi Geocaching rondje. Ik hou het tempo er goed in, want ik wil eigenlijk door Tongeren heen. Tongeren heeft – net als vele andere steden – een mondmaskerplicht in het centrum, dus die gaat ook op vlak voordat ik het centrum binnenwandel. Ter hoogte van het Gallo-Romeinsmuseum raak ik de markeringen kwijt. De GPS-track en de kaart kunnen me ook niet verder helpen, en dus kies ik ervoor om op eigen houtje verder te gaan. Na een paar minuten kom ik aan bij de Moerenpoort en vind ik de bekende streepjes ook terug. Ik wandel verder en kom in het volgende natuurgebied uit. Het is hier wel beduidend drukker dan in de andere natuurgebieden waar ik ben doorgewandeld. Dat het een van de laatste mooie weekends van het jaar was zal wel een rol spelen. Uiteindelijk kom ik aan bij de Oude Blaarmolen, waar m’n lift naar huis enkele minuten later ook aankomt.
More to come…