Eentje van dichterbij: de Streek-GR Limburgse Mijnen.

Omdat ik in de buurt van Hasselt woon, en de voor de hand liggende lange-afstandswandelingen (GR564, De Wijers, Streek-GR Haspengouw, Streek-GR Hageland, NP Hoge Kempen) al gedaan had, was ik blij toen ik recent hoorde dat er een nieuwe Streek-GR in Limburg zou bijkomen. Deze zou de mijnstreek tussen Beringen en Maasmechelen aandoen. Ik ken de streek al enigszins, maar net daarom dat ik benieuwd was. Van zodra de topogids te koop was, kocht ik ‘m. En ik begon met plannen.

Ik zal m’n uiteindelijke conclusies plaatsen als ik de volledige Streek-GR heb gelopen, maar hieronder al mijn verslag van mijn eerste dag: de etappe van Beringen-Mijn naar Zolder.

Beringen-Mijn heeft de afgelopen jaren een grote verandering gezien door dat men be-Mine verder aan het uitbouwen is. Mijn etappe startte vlak voor de oude gebouwen van de mijn, maar stuurde mij eerst al langs het casino en het park van de directeur. Beide zijn vanuit een geschiedkundig standpunt zeker de moeite, maar zeker het park van de directeur lag er hier en daar toch maar bouwvallig bij. Heel vreemd om de route dus ook vlak langs die bouwvallen te sturen. Om daarna weer terug naar de oude mijnsite te gaan. De vernieuwing is duidelijk, en heeft z’n charme, maar echt fijn lopen doen de metalen platen niet. Maar dan.. aan de Brico (waar overigens ook een camperplaats is) kijk je recht omhoog naar de Kleine terril, tegenwoordig ook bekend als de “Avonturenberg”. Dat wordt al heel snel duidelijk. Er zijn talloze mountainbiketracks die naar de top van de terril gaan, en de enige optie die je als wandelaar hebt – en uit volle begrip voor de MTBers – is recht omhoog. Met een beetje assistentie van een stevig touw kom je uiteindelijk op een breder pad waarlangs je tot de top komt. Wel cool om al de MTBers om je heen te zien zoeven, oprecht leuk.

De afdaling is aangenamer en laat zien hoe het wel kan, zelfs héél goed kan: de kindvriendelijke constructies zijn enorm cool om te zien, en je kan met een trap gewoon langs naar beneden.

De volgende terril is aangenamer en ook veel rustiger. Echter zie ik de markering om naar de top te gaan over het hoofd, en voor ik het door heb ben ik weer aan de afdaling begonnen.

De etappe loopt verder door bossen, met deze temperaturen (het kwik loopt op tot rond de 30 graden). Veel smalle bosbaantjes worden afgewisseld met geasfalteerde fietspaden. Er is ruimte genoeg voor iedereen, dus totaal geen probleem. Hier en daar is het wel opletten met de markeringen, die hier en daar niet duidelijk genoeg zijn. Een GPX track bij de hand hebben kan geen kwaad.

Na een tijdje passeer ik Koersel Kappeletje, na een korte picknick ga ik weer verder om via een zwemvijver bij de Watersnip te passeren.

De Watersnip is een “natuurbelevingscentrum” uitgebaat door Natuurpunt. Gezien de warmte was m’n watervoorraad al redelijk afgenomen, en vroeg ik of ik kon bijvullen. Dit was geen probleem. Na nog een alcoholvrije biertje genomen te hebben ging ik weer verder. De volgende kilometers waren zwaar, mede door de hitte. Uiteindelijk kwam de terril van Zolder in zicht, maar de pijp was uit. Bij de parking aan de voet van de terril was amper schaduw, dus was ik blij dat na een paar minuten mijn vrouw me kwam ophalen.

Al bij al wel een mooie etappe, maar het begin bij de Avonturenberg en de ontbrekende markeringen zorgden toch voor een domper. Maar goed, ik veronderstel dat dit de kinderziektes zijn die bij een nieuwe GR horen. Ik ben benieuwd naar de volgende etappes.